|
W zakładce organizacyjnej znalazłem temat, w którym mago99 proponował sporządzenie bazy danych drabinek scenariuszowych. Jako, że jakiś czas temu rozebrałem sobie "Poszukiwaczy zaginionej arki", tak więc niniejszym tekst ów udostępniam. Ot, może komuś się przyda. Ja już swoje wnioski zeń powyciągałem. :-)
---------------------------------------------------------------------------------------------------
AKT I
Przedstawienie świata protagonisty, którego dotychczasowej postaci, na skutek działań antagonisty grozi zagłada. Bohater jest tu reprezentantem łatwej do identyfikacji dla widza zbiorowości. Jego niecodzienne przymioty sprawiają, że to właśnie on ma stanąć do walki z przeważającymi siłami wroga. Protagonista wyrusza w podróż, mającą na celu zapobiegnięcie tragedii.
AKT II
Protagonista zdobywa talizman, przedmiot którego posiadanie gwarantuje mu przewagę nad antagonistą. Przechodzi trening – zdobywa niezbędną do walki wiedzę. Dzięki pomocy przyjaciela, przedostaje się na terytorium wroga. Tam jednak ponosi porażkę, a stawka zostaje przebita – bohater traci osobę bliską mu emocjonalnie. Antagonista jest już o krok od osiągnięcia celu.
AKT III
Protagonista w sytuacji, zdawałoby się, że beznadziejnej. Został sam, nie może już liczyć na pomoc przyjaciela. Zwycięstwo zapewnia mu jednak nabyta wcześniej wiedza, która pomaga przechylić szalę na swoją stronę i w konsekwencji decyduje o zwycięstwie.
---------------------------------------------------------------------------------------------------
AKT I
Sekwencja pierwsza: Indiana Jones i jego niezwykłe przymioty
Ową sekwencję zamykam w granicach rozgrywającego się w Peru prologu. Jej cel jest klarowny – przedstawienie postaci protagonisty, Indiany Jones'a jako nieustraszonego poszukiwacza starożytnych relikwii, który w swym fachu nie ma sobie równych. Na jego nieszczęście, z owego faktu zdaje sobie sprawę również i naczelny antagonista – francuski odpowiednik naszego bohatera, niejaki Belloq, który wie, że wygrać z Jones'em może tylko odstępując od zasad fair play. Pojawiają się pierwsze skazy na charakterze głównego bohatera - nieumiejętnie dobiera sobie partnerów podróży (skaza, która zastosowanie znajdzie dopiero w kolejnych filmach z serii) i panicznie boi się węży – co w kontraście z jego dotychczasową brawurą nabiera rysu wybitnie komediowego.
Sekwencja druga: Indiana Jones i nowe zagrożenie
Sekwencja rozpoczyna się ukazaniem drugiej twarzy głównego bohatera – nie jest on pierwszym lepszym awanturnikiem, szukającym skarbów dla żądzy zysku. Nic bardziej mylnego! Indiana Jones to przede wszystkim doktor archeologii, pracownik naukowy, który pilnuje by wszystkie wartościowe relikwie przeszłości znalazły się tam gdzie ich miejsce – w muzeum. Scena w sali wykładowej pokazuje nam jeszcze jeden element. Doktor Jones na kobiety działa jak magnes, co jego samego wprowadza w stan zakłopotania.
Funkcja mentora zostaje tu rozbita na więcej postaci. Mamy więc uczelnianego przyjaciela głównego bohatera – Marcusa Brody'ego, dwóch agentów z wywiadu wojskowego i samego Jones'a, którzy w trakcie wspólnej rozmowy kreślą fundamenty dla dalszych wydarzeń. Przed bohaterem postawione zostaje nowe zadanie. Siły zła (w tej roli nazistowscy Niemcy) są bliskie znalezienia biblijnej Arki Przymierza. Zlokalizowali przypuszczalne miejsce jej ukrycia, przykryte piaskami miasto Tanis. Brakuje im tylko dysku laski, która wskazać miałaby właściwy punkt wykopów. W przypadku powodzenia tych niecnych knowań – ich armia stanie się niezwyciężona, a świat czeka zagłada.
Motywacja bohatera po raz pierwszy trafia tu na poziom osobisty. Dowiadujemy się, że wykonywana przezeń praca ma charakter nieomal misyjny, a odnalezienie wyznaczonej jako cel poszukiwań Arki to spełnienie marzeń każdego archeologa. Te cechy świadczą dobitnie o źródłach motywacji i stanowią potencjalną skazę – posiadanie tak silnie zaakcentowanego celu, w chwilach wyboru zawsze prowadzi do dramatycznych decyzji. Istotnym elementem jest również wskazanie na potencjalnie destruktywną moc Arki Przymierza, której otwarcie przynieść może śmierć i zniszczenie.
Jones'owi zostaje powierzona misja odnalezienia Arki, nim zrobią to naziści. Tropem jest postać dr Ravenwooda, dawnego nauczyciela naszego bohatera, który miałby być w posiadaniu medalionu – głowni laski. .
Cel: odnaleźć laskę -> odnaleźć Arkę
Przeszkoda: laski szukają naziści; potrzebny jest dr Ravenwood, którego miejsce pobytu jest obecnie nieznane
Trop: Córka dr Ravenwooda
AKT II
Sekwencja trzecia: Indiana Jones i wyprawa po medalion
Początek sekwencji przypisałbym scenie odlotu. Na pokładzie samolotu, którym podróżuje Indiana Jones jest wysłannik sił zła we własnej osobie – Demoniczny Nazista, który krok w krok podąża za głównym bohaterem.
Nepal. Tutaj poznajemy Marion, córkę Dr Ravenwooda i właścicielkę lokalnego baru w jednym. Jej postać jawi się nam jako osoba silna i zdolna decydować o własnym losie. Do tego posiada niezwykle plastyczny atrybut, a mianowicie mocną głowę, którą wykorzystuje w lokalnych bitkach alkoholowych. Jej relacje z głównym bohaterem doskonale wpisują się w kreowany do tej pory wizerunek Indiany Jones'a – jest atrakcyjny dla kobiet, lecz dla niego nie jest to wartość prymarna; jego życie to praca. Dowiedziawszy się, że dr Ravenwood nie żyje, Indy wyjawia swój cel – medalion z jego zbiorów. Marion prosi by wrócił następnego dnia.
Pod nieobecność głównego bohatera, do akcji wkracza antagonista. Śledzący Jones'a (o czym wiedzieliśmy, dzięki genialnej prostocie sceny w samolocie) Demoniczny Nazista wkracza do baru wraz ze swą świtą i nie przebierając w środkach, żąda wydania medalionu. Antagonista bliski jest swego celu (Marion nosiła medalion przy sobie) , lecz sytuację ratuje powracający bohater. Bar staje w ogniu, a jedyne czego dokonuje Demoniczny Nazista to próba wykorzystania nieuwagi i kradzieży medalionu, który – jak się okazuje, rozgrzany jest tak bardzo, że parzy jego dłoń. Antagonista musi ratować się ucieczką.
Marion dołącza do głównego bohatera, za cel obierając sobie wyegzekwowanie od Jones'a pieniędzy za zniszczony bar. W tej sekwencji, Marion kreuje się na potencjalnego pomocnika – ma siłę, wolę działania i cel zbieżny z dążeniami protagonisty. Dodatkowo jest nośnikiem instrumentalnego narzędzia - medalionu, którego posiadanie zapewnia przewagę nad wrogiem.
Jak jednak wkrótce przyjdzie nam się przekonać, funkcja tej postaci dość szybko ulegnie zmianie.
Nie uprzedzając jednak faktów, rzeknijmy tylko, że sekwencję tą bohater kończy z saldem (pozornie) dodatnim – jego pierwszy cel (zdobycie medalionu) został osiągnięty.
Kolejny krok to podróż na terytorium wroga.
Sekwencja czwarta: Indiana Jones i poszukiwanie słabych stron wroga
Kair. Za narratora w tej sekwencji służy Sallah, przyjaciel Indiany Jones'a, jeden z miejscowych robotników pracujący na prowadzonych przez nazistów wykopaliskach. Ma on pomóc głównemu bohaterowi w znalezieniu tłumacza, zdolnego odczytać znaki z medalionu.
Zaczynają się piętrzyć problemy. Funkcja Marion z niosącego pomoc przyjaciela, zmienia się w klasyczną damę w opresji. Protagonista odnosi porażkę – nie udaje mu się uratować dziewczyny, co kończy się jej śmiercią. Indiana Jones, jak na prawdziwego mężczyznę przystało, topi smutki w alkoholu. W takim stanie dochodzi do konfrontacji z głównym antagonistą – Belloqiem (którego nadrzędne cele są zbieżne z celami protagonisty, różnią ich jednak metody działania i ich moralne podłoże; tu potencjalna skaza, bo Belloq w swej żądzy poznania nie cofnie się przed niczym). Z opresji ratuje go Sallah.
Pojawia się kolejny problem – wróg dysponuje wiedzą, którą gwarantować miał medalion. Skąd? Nie wiadomo. Bez tej przewagi, Indiana Jones znalazłby się w sytuacji beznadziejnej, nie mając już po swojej stronie żadnych atutów. Jak jednak pokazuje scena z tłumaczem, wiedza posiadana przez wroga jest wiedzą niepełną, a zatem i błędną. Sytuacja obraca się na korzyść protagonisty. Teraz jest już gotowy do konfrontacji.
W całej sekwencji, funkcję podobną do słynnej Hitchcock'owej bomby pod stołem pełni słodka i rozkoszna małpka, towarzysząca od początku naszym bohaterom. Widz zostaje obdarzony niewygodną informacją, której oni nie posiadają – małpka to szpieg wroga, działający na ich niekorzyść. Zagrożenie wynikające z tego faktu, towarzyszy nam aż do ostatniej sceny wchodzącej w skład tej sekwencji.
Motywacja bohatera wzbogacona zostaje o dwa dodatkowe wymiary. Pierwszy to odwieczna rywalizacja z Belloqiem, któremu główny bohater nie zamierza popuścić. Drugim jest „zemsta” za śmierć Marion.
Sekwencja piąta: Indiana Jones i wygrzebywacze zaginionej arki
Indiana Jones w przebraniu przedostaje się na wykopaliska i używając skonstruowanej dzięki informacjom z medalionu laski, poznaje miejsce ukrycia Arki. Pomaga mu w tym przyjaciel Sallah. Napięcie w tej sekwencji budowane jest poprzez nieustanne zagrożenie – działania naszych bohaterów w każdej chwili mogą zostać odkryte, o czym autorzy nie dają nam nawet przez chwilę zapomnieć.
Indy przez przypadek (który nota bene dość łatwo można było wyeliminować) trafia do namiotu Belloqa, w którym znajduje skrępowaną Marion. Staje przed dylematem – jeśli ją teraz uwolni, zaczną się poszukiwania i nie uda mu się odkopać Arki. Zwycięża konsekwentnie budowana postać, która decyduje zostawić odbicie dziewczyny na później.
W międzyczasie otrzymujemy informację o źródle „kryzysu wiedzy” z poprzedniej sekwencji – odcisku jednej (co okazało się niewystarczające) strony medalionu wypalonej na dłoni Demonicznego Nazisty. Pojawia się kolejna potencjalna słabość Belloqa, jego sympatia do Marion.
Naziści dziewczynę przetrzymują z dwóch powodów: przez lata miała medalion w swoim posiadaniu, więc może dysponować informacjami, których oni nie mają; może wyjawić wiedzę Jones'a.
Równolegle prowadzone są dwie sceny. Pierwsza to odkrycie przez Jones'a i Sallah'a, pełnej węży (!) komnaty, w której ukryta jest Arka. Druga to przesłuchanie Marion w namiocie Belloqa, w której dziewczyna próbuje wykorzystać swą prezentowaną wcześniej umiejętność – mocną głowę. Jak się jednak okazuje, próba ta zostaje dowcipnie spuentowana historią o procentach od małego krążących w żyłach Belloqa.
Indiana Jones wprawdzie wydostaje Arkę z komnaty, lecz niebezpieczeństwo, które wisiało nad nim od początku tej sekwencji znajduje realne odzwierciedlenie – jego wykopaliska zostają odkryte, a on sam zamknięty pod ziemią wraz z Marion (ku wyraźnemu sprzeciwowi Belloqa, który jednak na niewiele się zdaje). Protagonista odnosi porażkę. Cel jego działań zostaje mu odebrany, a on sam, pozostawiony bez wsparcia przyjaciela wydaje się być w sytuacji beznadziejnej. Czy aby na pewno?
Sekwencja szósta: Indiana Jones i zmienne stany posiadania
Rzecz jasna, prawdy w tym za grosz, gdyż jak już pokazała pierwsza sekwencja – Indiana Jones zdolny jest wyjść cało z każdej opresji. Wykorzystując elementy zastane, udaje mu się uciec z komnaty. Pytanie jednak – co dalej? Warunki gry zostały zmienione, a bohater jeśli wciąż liczy na zwycięstwo, musi dostosować się do nowych okoliczności.
Naziści chcą jak najszybciej wywieźć Arkę z terenu wykopalisk, a Indiana Jones nie może na to pozwolić. Najpierw wysadza ich priorytetowy środek transportu – samolot, a następnie rzuca się w pogoń za przewożącą Arkę ciężarówką, którą z powodzeniem odbija. Na poziomie scenariuszowego detalu, sceny te wręcz przepełnione są elementami przebicia stawki. Przykładowa scena neutralizacji samolotu to:
zagrożenie wynikające z przeważających sił wroga,
walka z czasem, którego upływ oddala bohatera od zdobycia Arki,
monstrualnie wielki niemiecki żołnierz z którym Indiana Jones musi się zmierzyć,
pilot mierzący do bohatera z broni,
Marion zatrzaśnięta w kokpicie,
i ostatecznie wyciek paliwa, który niesie nieuchronną eksplozję samolotu.
Koniec końców, Jones i Marion docierają do portu w Kairze, w którym po raz ostatni z pomocą przychodzi niezastąpiony Sallah. Organizuje on transport Arki na pokładzie statku.
Korzystając z chwili wytchnienia, autorzy przypominają o niebezpieczeństwie, które niesie z sobą Arka (scena wypalania wymalowanej na skrzyni swastyki) i ocieplają relację dwójki bohaterów. Służy to ponownemu przebiciu stawki w następstwie kolejnych wydarzeń – statek zatrzymuje nazistowska łódź podwodna (bo przecież od początku było wiadomo, że wróg jest wszechmocny). Antagoniści kradną Arkę i porywają Marion.
Indiana Jones ostatkiem sił przedostaje się na pokład łodzi.
AKT III
Sekwencja siódma: Indiana Jones i wielki finał
Podróż na/w/za łodzią podwodną autorzy pozostawiają w sferze domysłów. Koniec końców, łódź dopływa do swego celu – bliżej nieokreślonej wyspy, a wraz z nią cały i zdrowy Indiana Jones. Ogłuszywszy jednego z niemieckich żołnierzy, przebiera się w jego mundur.
Nakreślony zostaje ostatni cel – Arka ma zostać otwarta na specjalnie do tego przygotowanym ołtarzu. Antagoniści pieszo ruszają w drogę, a w krok za nimi i Jones. Dochodzi do ostatniego aktu desperacji z jego strony. Protagonista grozi zniszczeniem Arki jeśli nie pozwolą ujść z życiem Marion. Belloq wie jednak, gdzie tkwi słabość głównego bohatera – ich cele są w końcu zbieżne. Antagonista odnosi ostateczne zwycięstwo nad Jones'em, który nie byłby gotów zniszczyć tak cennego artefaktu.
Wielki finał to pozorna scena triumfu wroga – bohater ubezwłasnowolniony, pozbawiony wsparcia sił zewnętrznych może się jedynie przyglądać rozgrywającym się na jego oczach wydarzeniom. Czy aby jednak na pewno? Otóż zostaje mu jeden ostatni as w rękawie – wiedza, którą posiadał od początku. Jones wie, że Arka jest niebezpieczna. Zaprzecza swej naturze badacza i odmawia poznania jej sekretów, a dzięki temu odnosi zwycięstwo nad samym sobą.. Pokonując własną słabość zwycięża.
Zagrożenie dla świata zostaje przywrócone do poziomu z początku opowieści, w scenie gdy Arka zostaje zamknięta w magazynie. Koniec.
|
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
(Nie pamietam skad to cytat)
