Forum Kamera!Akcja

Witam.
Jestem początkującym scenarzystą tj. zawsze chciałem pisać ale nigdy jakoś nic nie napisałem.
Ale szczęście (lub nie) się do mnie uśmiechnęło i dostałem propozycje napisania scenariusza.
Scenariusz ma być impresją filmową na temat Warszawy w 3 aktach.
Jako impresję rozumiem obraz + muzyka (bez dialogów)
Film ma być docelowo prezentowany na youtube i ma być czymś w rodzaju port folio dla jego realizatorów.
Jeden z realizatorów skończył właśnie szkołę fotografii artystycznej w Łodzi choć docelowo zdawał na wydział operatorski ale w końcu się nie dostał.
Drugi realizator zajmuje się produkcją reklam telewizyjnych np: ustala harmonogram zdjęć, ilość zdjęć, koszt jednego dnia zdjęć etc.
Powiem szczerze że dla mnie jako laika współpraca z takimi prawie zawodowcami jest dużą szansą na bezstresowe zmierzenie się z zawodem scenarzysty.

A więc mam pytanie do szanownych forumowiczy:
Jak zacząć i od czego?

Co już zrobiłem:
1) mam ogólny pomysł na film.
2) Kupiłem książkę o pisaniu scenariuszy
3) Wypożyczyłem Poetykę – Arystotelesa
4) Przeczytałem wskazówki co do pisania scenariuszy zamieszczone na tym portalu.

Z góry dziękuję za wszystkie rady.

Pozdrawiam.

E... Od czego zacząć pytasz? Włącz edytor tekstowy i pisz. Nie zapomnij skończyć.

Wszystko zależy od tego jak wiele masz do powiedzenia i jak dobrze to powiesz. To pierwsze może wynikać z erudycji, przemyśleń, a to drugie to z reguły talent, który rozwija się przez całe życie.

Do reszty sukcesu brakuje dobrej realizacji, co jak widać nie będzie problemem oraz trafienia w gusty odbiorców. Pozodzenia

To bardzo niedobrze. Jeżeli nigdy wcześniej niczego nie napisałeś, mogę w 100% zagwarantować ci, że nic dobrego z tego nie wyjdzie. Pisanie (czegokolwiek) to nie pstryknięcie palcami tylko systematyczny proces, w którym nabierasz coraz więcej doświadczenia. Pierwszy tekst będzie ochydny. Drugi - też ochydny. Dziesiąty -odrobinę lepszy. Setny - do wytrzymania.

Przemyśl i odpowiedz sobie szczerze, czy jesteś gotowy na współpracę z doświadczonymi ludźmi, bo i ty możesz się bardzo zawieść i oni.

Piszesz głupoty. Nie znasz człowieka i na pewno nie możesz mu czegoś takiego zagwarantować. Jeżeli Cud1 uważa, że zdoła popełnić coś na poziomie to niech się sprawdzi, a nie rezygnuje! Może ma ukryty talent? A może mu wyjdzie negatywnie tylko pod kontem literackim, ale mimo wszystko będzie zrozumiałe dla realizatorów i po procesie produkcyjnym olśni?

Poza tym jeżeli tacy dość doświadczeni ludzie chcą współpracować tzn. że na pewno przemyśleli tę kwestię.

Galahad ma dużo racji. Jeżeli masz wyklarowany pomysł i widzisz go w głowie na przysłowiowym dużym ekranie to nie pozostaje ci nic innego jak przelanie tego na papier. Siadasz i piszesz. Najpierw jednak trzeba uzbroić się w odpowiednią literaturę, co jak wyczytałem już zrobiłeś i dokładnie ją przestudiować. Poczytaj też trochę scenariuszy. Forum jest tu trochę mało miarodajne, bo większość z nas używa innych formatów i kieruje się trochę innymi zasadami, które gdzieś tam sobie wypraktykowaliśmy, ale w internecie powinieneś bez problemu znaleźć niektóre teksty w oryginale. Kiedyś bezcennym źródłem było www.simplyscripts.com, ale niestety zakończyli działalność :/

A co? Ja powiedziałem, że nie ma próbować? Że znam go i wiem doskonale, że pisanie nie jest dla niego? Powiedziałem, że to źle, że pierwsze dzieło pójdzie od razu na realizację. Że trzeba pisać i pisać i pisać i pisać i pisać, bo człowiek uczy się na błędach nie na arcydziełach. Nie zgadzasz się ze mną? Wystarczy talent i już hulaj dusza po wytwórniach? Życzę ci powodzenia, szczerze.

No i najłatwiej jest powiedzieć: a se hicior napiszę.

A to jeszcze ma być impresja. Kino artystyczne. Początkujący sięgają po kilka wyświechtanych elementów i sklejają je w nudny pseudo-poetycki bełkot. Do czegoś takiego trzeba wchłaniać sztukę, wiersze, zrozumieć na czym polega tworzenie dzieła niejednoznacznego, a jednocześnie sensownego.

po pierwsze wyrzuć poetykę
po drugie wyrzuć książkę o pisaniu scenariuszy

I to ja głupoty gadam....

Napisałeś, że nie wyjdzie, bo myślisz stereotypowo. Trochę wiary w nieprzeciętnych ludzi
Teoria sama w sobie nie zaszkodzi, choć faktycznie średnio przydaje się w praktyce. Ale to już zależy od podejścia każdego. Są tacy, którzy twierdzą, że bez znajomości teorii nie powinno się przechodzić do praktyki, a inni temu przeczą.

Nie znajomość teorii można obejść, chociaż lepiej znać, nawet jak się ma nie przydać.
Ale to się raczej nie odnosi do Cud1. On nie napisał, że nie nawidzi poezji i zna jej mało itd. Poza tym nawet jeżeli by tak było to wciąż nie przekreśla jego dzieła. Interpretacje są dowolne, wystarczy wrodzony talent artystyczny, drobne fascynacje... I nie będąc erudytą można stworzyć dzieło, które do kogoś trafi.

Ale ja wierzę, wierzę. Tylko, że pisanie scenariuszy to umiejętność jak każda inna. Wszystkiego trzeba się nauczyć. To dawaj. Napisz mi teraz sonet (zgaduję, że nie pisujesz ich codziennie). Wyślemy go do krytyka i spytamy czy jest dobry. Czy jest chociaż porządny. Myślisz, że pochwali wiersz? Zachwyci się nim?

Albo napisz krótki temat dla kwartetu smyczkowego. Jeżeli nie jesteś JUŻ muzykiem, będziesz musiał się nauczyć zapisu nutowego, skal modalnych, chromatyki, systemu dur-moll etc.

Czy ze scenariuszami jest inaczej? Też jest jakaś forma, jakieś zasady. Coś można zrobić, a czegoś się nie powinno. Nawet mając talent, nie będziesz pisał od razu wspaniałych sonetów i partytur na skrzypce.

[ Dodano: Czw Cze 19, 2008 8:15 pm ]
A podam może przykład: pisałem od bardzo dawna. Prozę, prozę i tylko prozę. Ale przez jakiś czas kusiła mnie poezja właśnie. Napisałem kilka wierszy i zamieściłem je na portalu dla wierszokletów.
Moje opowiadania zawsze chwalono, wygrywałem konkursy, miałem kilka małych publikacji. Trudno więc pomyśleć, że w sztuce, w której również posługuje się słowem, może mi nie pójść.
Tymczasem wiersze na portalu zostały totalnie zmieszane z błotem. Uświadomiło mi to, że nie mogę od razu pisać dobrą poezję, nawet jeśli tworzę porządną prozę. Zacząłem "ćwiczyć" pisanie wierszy i dopiero wtedy zaczęto doceniać moją pracę.

Toteż piszę, że wszystko zależy od odbiorców. Proszę, ja Ci napiszę sonet, tylko czy o jego wartości świadczyć będzie dotarcie do współczesnego krytyka, czy 57,6% społeczeństwa za 50 lat? Sztuka rządzi się dziwnymi prawami. Liryka jak sama nazwa wskazuje może szukać swych odbiorców na przestrzeni wieków. Tu może przesadzam, jednakże mamy poetów docenionych dopiero lata po śmierci


Nirvana tam żadnym krytykom do gustu nie przypadła, a fanów ma ciągle.

Dochodzimy do ciekawej dyskusji, co to znaczy artystą być.

Kocham to



"Nevermind" nie było PIERWSZĄ płytą zespołu, PIERWSZĄ płytą Cobaina. Wcześniejsze płyty ludzie mieli gdzieś, krytycy tym bardziej. Musieli się dużo NAUCZYĆ, żeby trafić ludziom w serca.



Nikt nigdy publicznie nie docenił PIERWSZYCH utworów danego poety, choćby miliony lat po jego śmierci. Autorzy - gdy dorosną - sami niszczą je, zawstydzeni, że pisali takie banały.

To może moderator wydzieli do osobnego wątku pt. "co to znaczy artystą być"

Mimo wszystko wydaje mi się, że krytyków nie można tutaj mieszać. Nie mogę przywołać konkretnego przykładu, teraz z pamięci. Jednakże (jak to ujęto w Marzycielu) "oni zabili teatr". Krytycy, analitycy, teoretycy praktycznie zapominają o tym, że różni ludzie preferują inne uczucia. Jedni lubią się bać, inni adrenalinę, jedni miłość... Stąd wszystkie gatunki filmowe.

Pisząc scenariusz, wiersz, opowiadanie z reguły chcemy "coś" przekazać, niezależnie czy jest to wesoła fraszka, czy epicka opowieść opiewająca rycerskość. Takie twory przez różnych ludzi zostają inaczej odebrane. Niektórzy mogą być uprzedzeni do historii o miłości inni do rymów typu wiosna-radosna. To gusta i guściki.

Uważam że tworząc coś (pod względem artystycznym) wykorzystujemy swój potencjał maksymalnie. Czy to gra aktorska, pisanie scenariusza. Wykorzystujemy najlepsze znane nam techniki, najlepsze pomysły, wzbogacamy o własne przemyślenia. Nic więc dziwnego, że po jakimś czasie, gdy jesteśmy bardziej doświadczeni i mądrejsi patrzymy na nasze wypociny nie tylko z dystansem, ale również z dużo większą przewagą. Nie jesteśmy już bowiem autorami tamtego tekstu.

Pierwszy wiersz nie musi być z góry przekreślony. Może komuś się spodoba? W końcu piszemy dla ludzi, prawda? Fakt, faktem, że raczej takich sławetnych pierwszych nie ma. A i sam Mickiewicz musiał się nieźle nakreślić, żeby wykrzesać ten swój "zielony przestwór oceanu".

Mimo wszystko ja wciąż nie uważam, że scenariusz Cud1 ma nie stać się podstawą b. dobrego filmu. Jeżeli jest on erudytą i ma talent, to może stworzyć coś dobrego. I tak później będzie uważał to za dziecinadę.

Nikt nic nie wydzieli, bo durnoty pleciesz.

W porządku. Zostawiamy krytyków, mówimy o tym jak taki scenariusz może wpłynąć na normalnych ludzi. Otóż wpłynie źle, bo wbrew pozorom współczesny widz robi się coraz inteligentniejszy. Poza tym obiektem docelowym pierwszego tekstu Cuda, ma być nie tylko widz ale i twórca, który zajmuje się filmem już pewnie dłuższy czas.

Cud dostaje cudowną propozycję napisania scenariusza. Jaki jest problem? Jeszcze nigdy nic "jakoś" nie napisał.

Wydaje mi się, że nawet jak wyczyta mnóstwo podręczników i obkuje "Poetykę", strzeli gafę i to niemałą. Niczego nie da nauczyć się z książki. Można zdobyć wiedzę, ale nie wyuczyć się rzemiosła. Możesz widzieć mnóstwo filmów, w którym bohaterowie lepią miski z gliny na takim obrotowym kole (patrz: "Uwierz w ducha"), ale przecież nie znaczy to, że już na początku stworzysz na tym kole coś fajnego. Pierwsza micha będzie niedbała, popękana, krzywa. I kto taką weźmie? Tylko kolega który jest miły, albo mamusia - dumna z synalka.

W scenariuszu jest zbyt dużo aspektów, by już na początku wszystkie opanować. I jeszcze raz powtarzam - nie mam zamiaru zniechęcić Cuda do pisania. Niech spróbuje, to będzie bardzo cenne doświadczenie. Jednak nie rozumiem decyzji twórców filmu, skoro wokół panoszy się mnóstwo amatorów-marzycieli, którzy napisali już niejeden scenariusz.