W prowincjonalnym szpitalu psychiatrycznym panuje anarchia. Pacjenci są bici i poniżani przez personel. Do placówki przybywa młody chłopak - poborowy, który ma odbyć służbę wojskową jako sanitariusz. Poznawszy prawdę, próbuje przeciwstawić się zbrodniczym działaniom dyrektora i personelu.

Opowieść z punktu widzenia jednostki, która wnika w nowe, nieznane środowisko. I, albo musi pogodzić się z panującymi warunkami, albo się im przeciwstawić.

Lepiej by było gdyby postać pogodziła się z zastaną rzeczywistością.

Wytłumacz mi, co rozumiesz poprzez "odrzucenie realizmu"?
Nie chcę przecież robić filmu dokumentalnego.

A najlepiej pensjonariuszka - dziewczyna, rówieśniczka chłopaka. Jest ona jego jedynym sprzymierzeńcem. Razem udaje im się pokonać całe zło i... "żyli długo i szczęśliwie". Dosłownie.

Przegięcie to znaczy, żebyś zrobił film krwawy do przesady, tak bardzo brutalny, że aż widzowie będą mdlec.

Nieeeeeeeeeeeeeeeee! Błagam, rób z tą historią, co tylko chcesz, ale nie banalizuj jej aż tak bardzo. Nie może to byc np. jedenastoletnia dziewczynka? Albo z dziewczyną na końcu zostaną tylko przyjaciółmi, zamiast się schodzic?

Czyli rozumiem, że Ty chciałbyś zobaczyć film a la "The Blair Witch Project", w którym krew leje się strumieniami i "flaki" wychodzą na wierzch. Czy tak?
To w takim razie muszę Cię rozczarować. Po pierwsze - nie przepadam za takim rodzajem filmów, a co za tym idzie - nie mam zamiaru takiego obrazu realizować. A po drugie - mam zupełnie inną koncepcję.
Ma to być film stricte fabularny, ale oparty poniekąd na prawdziwych wydarzeniach. W zasadzie to te wydarzenia były tylko inspiracją.