Forum Kamera!Akcja

N.c.

[ Dodano: Pią Gru 28, 2007 1:29 pm ]
To będzie chyba jedyny scenariusz na tym forum, który przy tylu odsłonach nie doczeka się komentarza... Dlaczego?

Temat katastrofy w hali targowej i mnie samego kiedyś interesował. Tyle że moją uwagę przykuła medialna otoczka wokół całej sprawy. Ty z kolei zajęłaś się rozliczaniem, wytykaniem błędów, wskazywaniem winnych. I dobrze. Mam tylko nadzieję, że Twoja wiedza poparta jest jakimiś dowodami, konkretami, a nie tylko insynuacjami i wiadomościami z mediów.

Właściwie można by rzec, że napisałaś tekst w stylu amerykańskim. Szybko, dynamicznie, miejscami ckliwie i z patosem. Tylko po cholerę wpakowałaś jeszcze tego paskudnego, śmierdzącego polską mentalnością narratora? Dlaczego chcesz być "sumieniem narodu"? Wszyscy doskonale wiemy co się stało w Katowicach - w mniejszym lub większym stopniu. Nie narzucaj widzowi interpretacji wydarzeń. On sam zrozumie to co mu przedstawiasz i sam dokona oceny postaw, oceny faktów (bo cały czas mam nadzieję, że mówisz o faktach!) i wydarzeń.

Podoba mi się wątek matka - dziecko. Widownię dzięki niemu masz jak w banku. A dialogi w ubikacji, tuż po zawaleniu się budynku - majstersztyk.

Zakończenie... za szybko, za krótko. Widać doszłaś do wniosku, że zrobiłaś swoje, pokazałaś to co chciałaś pokazać, naznaczyłaś tych co chciałaś naznaczyć, to teraz dowalisz jeszcze moralizatorskie napisy i wszystko będzie cacy. Dlaczego nie ciągniesz tego dalej? Dlaczego nie grasz dalej na uczuciach widza, tylko w brutalny sposób przerywasz akcję? I to jeszcze w tak niedbały sposób?

Nie, nie i jeszcze raz nie.

Nie rób filmu o winnych, którzy nie zostali ukarani. Zrób film o ludziach-uczestnikach tej tragedii. Zrób film o ich strachu, o ich walce o życie, a jednocześnie o bezsilności służb ratowniczych. Gwarantuję Ci, że będzie o wiele ciekawszy, atrakcyjniejszy, pełniejszy. Oceny wstaw między wierszami, nie czyń z nich głównego motywu. I koniecznie zlikwiduj tego narratora.

Dzięki za komentarz.
Nie patrzyłam na to co napisałam od tej strony. Właściwie wcale na to nie patrzyłam - pisałam nie żeby mieć widzów jak w banku, a z potrzeby ducha, będąc - że się tak wyrażę - jeszcze "ciężko ranna" po tamtych wydarzeniach. Widziałam siebie z moim synkiem w tej ubikacji i pod koniec pisania po prostu "wysiadłam".
W odróżnieniu od Księżniczki czy Poczekajki, z których mnie znacie - komercyjnych - ten tekst nie jest pod widzów i nie zrobię nigdy tego filmu, po prostu wyciągnęłam z szuflady i wrzuciłam na forum, by pokazać się z innej mrocznej strony.
Zresztą... Dzisiejszy widz potrafi rechotać, gdy strzelają oficerom w tył głowy... Po co mi taki widz?
Może kiedyś powrócę do tego scenariusza, dotrę do ofiar wypadku i napiszę coś pełniejszego, tylko pytanie: po co?

Pełno w tym cynizmu i to takiego, aż przeszkadzającego.
Tak jak napisał LGF oceniasz, a wydaję mi się, że nie bardzo masz to poparte dowodami i wiedzą (bez urazy). Np. wydaję mi się, że raczej obliczenia nie są kwestią architekta tylko konstruktora. Poza tym niektóre postaci są za mało wyraziste, a ich kwestie jakieś sztuczne.
(np. DJ).Do tego dobra, przypominająca WTC Wooda scena dziecka z matką.

Co do śmiania sie na "Katyniu", bo rozumiem że do tego pijesz, to sam się osobiście nie śmiałem, ale też nie płakałem. Ta scena tak raziła sztucznością i amerykańskim patosem, że aż Wajdzie powinno być wstyd.

Po co? "Ku pokrzepieniu serc"

Faktycznie z oceną trochę za daleko się posuwasz. Forma narratora to pójście na łatwiznę. Zgadzam się z przedmówcami, że ocenę czy rozliczenie winnych powinnaś pozostawić widzowi. Ty powinnaś się skupić na opisowym potraktowaniu tragedii ofiar bądź bohaterów akcji ratunkowej. Z tym z resztą poradziłaś sobie doskonale.
Jeśli chodzi o poparcie faktami, to nie zgodzę się z dj_ibutti. Izi nigdzie nie deklarowała, że to scenariusz filmu dokumentalnego. Sama już forma poniekąd wskazuje, że mamy tu film katastroficzny a taki może być zupełną fikcją, więc za przeproszeniem nie bądź dokumentalistą strefy 11 Jakby przeanalizować filmy o atakach na WTC, to żaden nie mówi prawdy a każdy staje się opiniotwórczy. Wykrzyczysz każdemu ich twórcy fałszowanie faktów?
A co do powodów, to moje zdanie jest takie, że każda wzmianka, każda świeczka i każda rozmowa, która jest ku pamięci ofiar jest jak najbardziej słuszna. Film to jedna z form pomnika, a tych mamy wiele i każdy ma swoją własną historię. Ku pamięci...

Ku pamięci, ku pokrzepieniu serc i może - kto wie - ku przestrodze? Ja na Twoim miejscu izi naprawdę troszkę dopieściłbym ten tekst, nieco go wydłużył, postawił emocje na pierwszy miejscu.

COPY ma rację. To jest film katastroficzny, a takich w Polsce jak na lekarstwo. Więc może warto spróbować?

Nie będę się czepiał tematy, choć dla mnie to żaden temat, ale formy. Przepraszam za wyrażenie swojej opinii "prosto z mostu", ale inaczej nie mogę. Tego grafomaństwa nie da się czytać. Nie wiem ile masz lat, ale wygląda mi to na dzieło co najwyżej 12-sto latka. Wychwyciłbym jakieś plusy, ale po prostu ich tu nie ma. Skończ z pisaniem, bo marnujesz tylko czas, swój i innych.

Ten scenariusz bardziej nadaje się na jakąś kampanię społeczną a nie film jako taki. Czytając go przypomniał mi się "rzeczpospolita - reaktywacja". Brakuje mocniejszego nakreślenia sylwetek bohaterów - architekta, inwestora, DJ-a, sanitariuszy czy kilku uczestników targów. Opisy typu jak kamera ma iść czy tu i ówdzie napis w pierwszym rzędzie potencjalny reżyser wytnie - to on decyduje (nie scenarzysta) JAK daną sytuację pokazać.
Generalnie myślę, że pomysł warto pociągnąć dalej, rozwinąć i zrealizować - mimo, że pojawiają się dylematy natury moralnej - w końcu jest to pośrednio zarabianie na nieszczęściu innych - ale takie problemy pojawiają się chyba przy każdej realizacji filmu katastroficznego opartego na faktach autentycznych.

wygląda na coś do czego odczuwam organiczny wstręt - dziełko na zamówienie społeczne silące się na tanią rozrachunkowość (prezes TVP uznaje, że za mało takich w ramówce i na gwałt trzeba dokręcić, więc...).

Ale zgadzam się z przedmówcami - poruszające, świetne dialogi matka-dziecko. Tutaj naprawdę widać autentyczność, wierzę, że to przeżyłaś jak mówisz. Poza tym? Nic nowego tu nie powiem: to temat na powściągliwy, szczegółowy dokument, nie patronizowanie i rozliczanie, do tego nie masz ani prawa moralnego ani kompetencji. Ja bym zgubił ten konkretny kontekst i zaczął od wspomnianej sugestywnej sceny. Dobre filmy katastroficzne to intymne dramaty z symbolicznym, niedookreślonym tłem, nie rozliczeniówki

Faktycznie można zrobić z tego paradokumentalną fabułę, pogłębiając sylwetki głownych bohaterów. Co do zarzucania mi braku kompetencji byłabym ostrożna: rozmwiałam z architektem, który nie przyjął tej hali (tj. nie podpisał się pod odbiorem technicznym).
Narrator... Nie wiem dlaczego, ale brakuje mi filmów z narratorem (a już katastroficznych od czasów Wajdy nie widziałam).
Jakość materiału - tak, Mietekkk, mam na imię Ania i też mam 12 lat. A już bardziej serio: to jedyny scenariusz, który pokazałam "surowy". Tak jak go pierwotnie napisałam, taki pozostał. 12 wersja byłaby zapewne mniejszą grafomanią, postaci byłyby mniej papierowe, wyrzuciłabym narratora, etc. Tylko czy to byłby ten sam, pisany sercem, materiał? Czy obliczona na zysk (granie na uczuciach widza) komercja?

[ Dodano: Nie Gru 30, 2007 1:23 pm ]
PS. Dopóki nie będą powstawały takie filmy, będą się zdarzały takie tragedie. Pamiętajmy o tym. Giną ludzie, a winnych brak.

uważasz, że jesteś kompetentna BO rozmawiałaś z architektem? To jednak zostaw ten pomysł w spokoju. A filmy nigdy nie zmieniają rzeczywistości czasem udaje się to reporterom. Ale też na krótką metę. Co do pisania sercem - palcom lepiej to wychodzi, zwłaszcza jak się trochę namęczą. Taki paradoks pisania: często im dłużej nad czymś siedzisz, tym większą masz szansę by wyszło...naturalniej

Iago, to jeszcze zależy, co masz zamiar napisać, bo jeżeli fabułę a nie dokument, to pisanie, aby wyszło naturalniej nie do końca ma zastosowanie, Ma wyjść EFEKTOWNIE!! Fabuła nie ma oddawać rzeczywistości. Ma albo bawić albo smucić, czyli wywoływać emocje, a to akurat z naturalnym przedstawianiem świata niema nic wspólnego.
Co do rozmowy z architektem znów atakujesz A ja się pytam, ilu ludzi pisząc cokolwiek podpiera się choćby opinią specjalisty? Z tego forum nieliczni, wierz mi.
I znów gdyby analizować amerykańskie superprodukcje pod kontem wiarygodności czy zgody z naukami ścisłymi okazało by się, że jest tam taka masa błędów merytorycznych czy wręcz fizycznie niemożliwych zjawisk pokazanych wyłącznie dla efektu, że każdy film wywaliłbyś do kosza jako bujdę na resorach.
Przykłady? Proszę bardzo.
"Gwiezdne Wojny" i świetne dźwięki rozchodzące się w przestrzeni kosmicznej - bzdura a film kultowy.
"Dzień niepodległości" i odwierty na meteorycie z zerową w porównaniu z ziemską grawitacją - kolejna bzdura, a ludzie to kupują.
Przykłady można mnożyć w nieskończoność, tylko do czego to zmierza? Do udowadniania, że scenarzysta czy reżyser jest ignorantem w jakiejś dziedzinie? Proszę bardzo. I tak miliony te filmy kupią i uznają za dobre, bo nie nastawiają się na prace doktorskie z zakresu budowlanki, fizyki czy innych nauk ścisłych, tylko na emocje, więc jeśli izi rozmawia z architektem, to bardzo dobrze, bo nie musi znać się na konstrukcjach betonowych a posiądzie wiedzę szerszą, niż niejeden widz. To moim zdaniem wystarczy do napisania wiarygodnej treści a czy to będzie wprawka doktorska czy fabuła na podstawie faktów, decyzję zostawiam autorom.

Po kolei:
Na dzień dobry narrator (o tym była już mowa) moim zdaniem zbędny i przegadany. Sprawa i tak jest już oczywista.


Czy trzepotanie skrzydeł ptaka w w ciemnym i jasnym pomieszczeniu różni się w dźwięku?

Piszesz o kamerze sunącej w górę i pokazującej kroplę wody. To nie jest zadanie scenarzysty. Wystarczy, że napiszesz Co się dzieje z kroplą wody, sposób pokazania należy do reżysera.

I znowu lektor, dwukrotnie- beznadzieja, pretensjonalne. (żeby nie było lubię filmy z lektorem, ale nie w taki sposób).

To tyle uwag na temat samego tekstu. Sam scenariusz - dialogi, budowanie napięcia, postaci podobają mi się. Spróbowałbym go bardziej rozwinąć - skupiłbym się na losach bohaterów, zrobił sceny przed zawaleniem hali, pokazał ich normalne życie. Niech ten wypadek coś zmieni w ich życiu. Niech połączy zupełnie obcych sobie ludzi. Nie pokazujmy tego, że tylko zginęli niektórzy a niektórzy przeżyli. Niech ten DJ który ratuje ludzi ma jakieś wcześniejsze życie, niech sie pokłóci z dziewczyną - nie wiem. Chciałbym, żeby ten scenariusz który napisałaś był tylko finałem większego filmu. Nie podoba mi się scena z architektem. jest nie potrzebna, narrator niepotrzebny. Nie ma sensu pokazywać podczas samego filmu winnych. Same napisy końcowe będą 100 razy mocniejsze, jak zobaczymy tragedię ludzi a potem suche fakty. Niech film będzie neutralny, to mu pomoże. Generalnie scenariusz na plus. Masz wyczucie do dialogów, Patos mi nie przeszkadza. Jest (bo to konieczne), ale jest wprowadzony z wyczuciem. Podoba mi się pokazanie nieudolności pracy policji (telefon do Wrocławia, policjant który zakazuje wejścia do środka) - takie absurdy zdarzają się w tym kraju na każdym kroku. Podoba mi się że Matka z Dzieckiem zostają w hali tylko dlatego, że synek był marudny i chciał siku. Takie przypadki rządzą naszym życiem.

Tak jak ktoś już powiedział. Scenariusz ma zadatki na na prawdę dobry, polski film katastroficzny. Bezproblemowo można by to wyciągnąć do 1,5h filmu fabularnego. (Kwestia ilości postaci i łączenia wątków.

Pozdrawiam

let's agree to disagree:) to nie jest jakaś tam historyjka tylko autentyczna tragedia, największa w najświeższej historii tego kraju. Co też nie jest bez znaczenia: fakt, że jest tak świeża w pamięci, znaczy, że za dużo ran jest jeszcze pootwieranych. Robienie takiego filmu - jeszcze w sytuacji, gdy się jest praktycznym ignorantem, który się ogłasza sędzią - ma dla mnie posmak taniej sensacji. W najlepszym razie... Choć wierzę izi, że napisała to z odruchu serca.

Co do naturalności - odnosiłem się tylko do faktu, że pierwsze wersje paradoksalnie są z reguły najbardziej sztuczne, bo jeszcze nie do końca rozumiemy opowiadaną historię i wrzucamy do niej niepasujące elementy. A ma być jak z rzeźbą - usuwamy, to co niepotrzebne



Każdy, kto traktuje pisanie serio. A w tym wypadku chwalenie się jedną opinia - osoby jak rozumiem w dodatku zaangażowanej w incydent (wciąż pamiętam jak się wszyscy wtedy w mediach przerzucali winą), naprawdę wywołuje u mnie tylko pobłażliwy uśmiech.

Czy atakuję? Powiedziałbym, że na razie lekko złośliwie komentuję...




...nie mają absolutnie nic wspólnego z omawianym przypadkiem