Forum Kamera!Akcja

Komedia omyłek o pewnej pechowej randce młodego mężczyzny. Starałem się wyłapać wszystkie błędy, jeśli jakieś zostały to przepraszam. Format scenariusza to format programiku Script maker. Zapraszam do czytania i oceniania. Tekst ma 10 stron.

No niestety mnie nic tu nie rozśmieszyło I nie mam Ci również nic wesołego i optymistycznego do powiedzenia.

Sam pomysł uczynienia bohaterem biseksualisty oraz pokazania jego relacji z partnerami jest naprawdę ciekawy (i kontrowersyjny), no ale co tu dużo mówić - spieprzyłeś go równo. Nie chodzi mi o samą konwencję na jaką się zdecydowałeś, bo równie dobrze może być to i komedia i dramat. Chodzi mi o szereg niedorzeczności, z którymi mamy tu do czynienia, fatalne dialogi i pewne czarne dziury w fabule.

Jakie niedorzeczności?
Dlaczego dziewczyna (inteligentna wydawałoby się) godzi się pójść z pierwszym lepszym facetem do jego mieszkania? Z dialogu wynika, że to cnotka - a takie dziewczyny raczej się pilnują. I tu od razu wychodzi sprawa dialogów. Właśnie. Wszystko wynika z dialogu, a to grzech największy Bohaterowie mówią o tym jacy są zamiast po prostu "być".

Skąd nasz bohater wie, że wraca akurat jego mąż? Jasnowidz jakiś? A to przecież mógł być listonosz? Poza tym, gdyby zorientował się dopiero po otworzeniu drzwi pozwoliłoby Ci to uzyskać ciekawą sytuację dramaturgiczną. Po pierwsze uniknąłbyś przykrego dialogu Wojtka o jego biseksualizmie. A po drugie mógłbyś zaaranżować sytuację, w której poprzez swoje zachowanie Wojtek chce dać Blondie do zrozumienia, że musi się schować; przez swoje zachowanie chce zasugerować Blonde, że Mariusz to jego mąż. Gwarantuję Ci, że taka sytuacja byłaby o wiele śmieszniejsza.

I czarna dziura. Skąd w mieszkaniu wzięła się Weronika? Jaka jest jej relacja z Wojtkiem? Dlaczego spoliczkowała Wojtka, skoro nie była świadkiem tego co zaszło?

No i jeszcze raz kwestia dialogów. Ja zdaję sobie sprawę, że to najtrudniejsza część pisania scenariusza. Ale mimo wszystko dobre dialogi w filmie to połowa sukcesu. Pamiętajcie, że rozmowy w filmie nijak się mają do rozmów w rzeczywistości. A tym bardziej nie używajcie w nich jezyka czysto literackiego. U Ciebie, niestety, postaci mówią kwiecistą polszczyzną, używają słów, których na codzień w rozmowach nie uświadczysz, zdania konstruują jak na lekcji języka polskiego. A to błąd. Przecież jak mówimy, to używamy języka potocznego.

Zresztą, przeczytaj na głos wszystkie kwestie swoich bohaterów. A najlepiej niech przeczyta Ci je na głos ktoś ze znajomych i sam zobaczysz o czym mówię.

Ale -jak mówiłem- punkt wyjścia jest ciekawy. Postaraj się to dopracować i być może wyjdzie z tego coś fajnego.
Pozdrawiam.

Ogólnie nie spodobalo mi się zbytnio.Początek nie jest zły ale to co się dzieje w mieszkaniu
to już istny burdel.Na twoim miejscu skupiłbym się na relacjach z blondie i intelektualistką.
Takie zestawienie może być interesujące.Aczkolwiek traktowanie typowej blondie
jako totalnej kretynki świadczy o dużej niewiedzy.Wybór między tymi paniami może być ciekawy.Sam pomysł nie taki zły. Powodzenia.

Niestety... Moja opinia równiez nie będzie pochlebna...

Co do pomysłu - trochę naciągany, ale do zaakceptowania.
Nie pasuje mi tu wogóle fakt, że bohater ma męża. Tak jak powiedział quagmire:



Ciekawy temat. Czy wybierze intelektualistkę czy słodziutką, ale głupiutką blondi
(jako, że tak obie panie są ukazane)
Mogłoby dojść do ciekawej konfrontacji między nimi.

Co do Dialogów - niestety klapa. Jeżeli kiedykolwiek nagrasz ten film, nawet
z najlepszymi aktorami w rolach głównych, będzie wyglądać bardzo sztucznie.
Rozmowy są prowadzone zupełnie nie po polsku (no z wyjątkiem przekleństw).

Liczne nieścisłości pojawiające się w fabule jeszcze bardziej psują scenariusz.
Do poprawy, a najlepiej do przepisania!


(Nie! Zabij tylko ją, błagam!) -

Witam.
Dziękuję za konstruktywną krytykę, i cieszę się, że przynajmniej pomysł się podobał. LGF, co do niedorzeczności, które zauważyłeś: Dziewczyna idzie do mieszkania z facetem - to nie jest żadna nowość w filmach i raczej scenarzyści nie przestrzegają zasady prawdopodobieństwa (ot, choćby takie np. Po godzinach Scorsesego), no ale powiedzmy, że potoczyło się to zbyt szybko. Chodziło mi o to, że bohater mówi i robi coś innego - mówi, jak to bardzo ceni sobie charakter, a nie wygląd, a decyduje się na zaproszenie do siebie pustej, ale pięknej dziewczyny.

Motyw z wracaniem męża ewidentna wpadka - w zamyśle miał zadzwonić domofonem i wszystko miało się rozegrać podczas jego wchodzenia schodami, ale zdecywoalem się na gorsze rozwiązanie, fakt.

Weronika dostała adres od Wojtka i zdecydowała się odwiedzić go, gdyż ją zdenerwował swoim zniknięciem.

Quagmire - pusta i glupia blondyna to stereotyp, który w komedii nie powinien raczej razić?

Dialogi - ten zarzut słyszę za każdym razem. Wynika to z tego, że sam na co dzień staram się używać jak najbardziej wyszukanego slownictwa (brzmi snobistycznie, ale taka jest prawda ) i dla mnie te dialogi (zapewniam, że czytam je na głos) brzmią normalnie. Postaram się w następnej wersji najpierw zagrać aktorom scenkę, podając im jedynie wytyczne o czym mają rozmawiać, a potem wrzucić ich dialog w scenariusz- co Wy na to?

Jeszcze raz dzięki. Mam nadzieję, że nie straciliście czasu czytając mój tekst. Pozdrawiam.

PS. Co powiecie na to, że dwie dziewczyny (Blondie i Weronika) siadają na dwóch końcach baru, ten jest jednak zatłoczony a Wojtek biega między nimi, tocząc batalię na dwa fronty, wymyślajac głupie wymówki do wyjścia? Byłoby to zestawienie relacji z pustą i inteligentą dziewczyną, o którym wspominacie. Pozdrawiam ponownie.

Oby żaden scenarzysta tego nie usłyszał, bo gromy się na Ciebie posypią.

Prawdopodobieństwo musi być zawsze, zwłaszcza w ramach przyjętej konwencji. Skoro decydujesz się, że Weronika jest dziewczyną z zasadami, oczytaną i inteligentną, to musisz się tego trzymać do końca. A w związku z tym Wojtek musi być tak przekonujący, tak uroczy i sympatyczny, aby była ona w stanie uwierzyć, że jego motywy są prawdziwe. A tego mi tu brakuje. Tak, moim zdaniem ta sytuacja potoczyła się zbyt szybko.


To Twoja nadinterpretacja, która w żaden sposób nie wynika z tekstu.


Dość ryzykowne zagranie, bo aktorzy nie będą mówić tak jak Twoi bohaterowie, tylko jak oni sami. Może się to sprawdzić, o ile utworzysz dla każdego z bohaterów fiszki postaci, zawierające cechy charakteru, informacje o wykształceniu, upodobaniach, przekonaniach, itp. itd. Na podstawie takiej charakterystyki aktorom łatwiej jest zbudować postać, a tym samym określić sposób mówienia. Ale zakładam, że pracujesz z osobami, które aktorami nie są, więc to rozwiązanie odpada.

Proponuję, żebyś dał im tekst, które sam napisałeś (bo sam najlepiej wiesz co ma być w nim zawarte), a oni czytając go sami stwierdzą które słowa im pasują, a które nie. Które zdania brzmią sztucznie, a które naturalnie. To naprawdę wychodzi w praniu.


Brzmi to dość nie realistycznie i niestety sztampowo, bo takie numery pojawiały się w filmach już nie raz i nie dwa. Relacji z poszczególnymi dziewczynami nie musisz umieszczać w jednej scenie. Widz i tak załapie różnicę.

Stereotypy w kinie mnie nie rażą tylko nudzą .Chyba ,że zaczynasz się nimi bawić.
Start nie był zły.Intelektualistka w barze. O.k.Szybki zryw do blonbyny.O.k.
Idą do łóżka.Denna rozmowa.W tym momencie główny bohater kapuje ,że tak naprawdę chce intelektualistki.Załóżmy spotyka ją i zaczyna z nią bajerę.Pózniej może spotkać blondie i próbować zerwać ale jej smutne oczy....
Chodził mi raczej o coś w tym stylu.Stereotypem można się bawić np tak:
blondie jest głupia jak but ,a w pewnym momencie robi coś j** inteligentnego
(rozwiązuje jakiemuś dzieciakowi całkę itd)"Kręciłam kiedyś z takim matematykiem".
I nie zmieniaj tekstu za każdym moim czy innym komentem w końcu to twoja praca.