Ja radzę sobie w ten sposób, że na jedną klatkę nakładam miejscowe rozjaśnienie o dość nieregularnym kształcie, dość mocne (około 75%), a na następującą po niej słabsze rozjaśnienie (około 50%), którego kształt jest podzbiorem tego pierwszego kształtu, tj. nieco przycięty.
Jeżeli strzał jest en face, to pierwsze rozjaśnienie ma kształt takiej bardzo rozmytej gwiazdy, której środek ciężkości przypada mniej więcej na wylot lufy. Kształt drugiego rozjaśnienia to ta gwiazda w dość nieregularny sposób pocięta, okazjonalnie pozbawiona spójności (w geometrycznym sensie tego słowa), ale przy zachowaniu reguły że jej środek ciężkości powinien pozostać na wylocie lufy lub nieznacznie się unieść.
Jeżeli strzał jest widziany z profilu, to pierwsze rozjaśnienie ma kształt podłużny, przypominający postrzępioną kroplę z tym że jej ostry koniec jest skierowany w stronę strzału, a jej tępy koniec jest przy lufie (może lekko na nią zachodzić, ale wtedy trzeba zostawić wcięcie na lufę - sama lufa nie powinna być rozjaśniona ani na moment). Drugie rozjaśnienie tworzę ucinając nieregularnie około połowę pierwszego kształtu - tę połowę bliżej lufy. Daje to wrażenie wylatywania płomienia.
W przypadku półprofilu trzeba znaleźć pewien kompromis pomiędzy tymi podejściami.
Ważne jest to, aby dla kolejnych wystrzałów z tej samej broni w tym samym ujęciu robić różne kształty rozjaśnień, ale o mniej więcej zbliżonej powierzchni i podobnych własnościach wizualnych, chyba że jest to broń maszynowa (ale i wtedy drobne zmiany kształtów są mile widziane).
Jako ilustrację proponuję strzelaninę z "Matrix 4 : Rewindykacja" - puść klatka po klatce, a zobaczysz wszystko czego potrzebujesz. Tylko najpierw puść sobie to w normalnym tempie i oceń, czy takie wystrzały w ogóle Ci się podobają.
Nie wnikam w jaki sposób stworzyć i nałożyć owe dwa rozjaśnienia na klatki, bo od tego są różne programy. Ja osobiście używam do tego GIMP-a.
|
