Wczoraj TVP puściła Ratatuj. Wcześniej nie oglądałem tego filmu, choć kilka razy się zabierałem. Obejrzałem i co się okazało? Że to najlepszy film animowany, jaki oglądałem od wielu, wielu lat. I teraz uwaga: zawsze robię sobie wyrzuty, że nie potrafię płakać na filmach, bo chciałbym - uważam, że to jest piękne. Nie płaczę na wyciskaczach łez - na Królach Lwach, Titanicach i innych Karolach, którzy zostają papieżami. Ratatuj wywołał we mnie coś, czego do tej pory nie doznałem. Przez ostatnie 20-30 minut filmu miałem nieprzerwanie oczy pełne łez i takie ciepło na serduchu. Co ciekawe, pojawiły się dopiero gdy historia zaczęła ostatecznie się układać na dobre. Czyli takie łzy pozytywnego wzruszenia - nie wiedziałem, że tak potrafię.
Za piękną przyjaźń chłopca ze szczurkiem - 10/10 (mimo kilku fabularnych niedociągnięć)
ŚMIEJCIE SIĘ!
Również oglądałem "Ratatuja" i dawno tak świetnie się nie bawiłem i dawno żadna "bajka" nie zrobiła na mnie takiego wrażenia! No i też łzy mi się cisnęły do oczu pod koniec. Ponadto film dał mi niebywałego "pałera",<spoiler!!!> bo skoro szczur może zostać szefem kuchni we francuskiej restauracji to znaczy, że warto walczyć o swoje marzenia!
O fabule nie ma co się rozpisywać bo jest naprawdę fajna, obfitująca w ciekawe zwroty akcji, przesympatyczne i przezabawne postaci no i ma tyle ciepła, że by można zupę ugotować