Kilka tygodni temu na ekrany brytyjskich kin weszła nowa adaptacja bestselleru Jane Austen - "Dumy i uprzedzenia". I wciąż utrzymuje się na pierwszym miejscu najczęściej oglądanych filmów.
Poprzednia adaptacja - telewizyjna i zrealizowana przez BBC - jest jeszcze świeżo w pamięci widzów, zwłaszcza, że czesto powtarzana przez tutejszą tv. Większość Angielek skrycie wzdychała ( i wzdycha) do Colina Firtha, który grał Darcy'ego. To on stał się symbolem prawdziwego gentelmana, który może zdobyć serce niewieście (pamiętacie zresztą Bridget Jones i jej wariacje). Zrealizowanie więc nowej wersji kinowej wiązało się z jednej strony ze sporym ryzykiem - a nóż sie nie spodoba, a z drugiej - jaki taki sukces gwarantowało - pewna widownia damska. Obsadzenie Keiry Knightley w roli głównej było całkiem niezłym posunięciem, bowiem to jej sarnie oczy zniewalają ostatnio brytyjczyków.
I jaki jest efekt? Dobry, ale nie bardzo dobry. Ograniczenia w czasie niosą za sobą cięcia fabularne, które dla znających tekst są bolesne. Nie mogę darować scenarzyście, że wycięli Darcy'ego wychodzącego z jeziora. Nie brakuje też kilku wydarzeń naciąganych - choćby przypadkowe spotkanie Elizabeth i Darcy'ego na wrzosowiskach o czwartej nad ranem:) Poza tym film oglądałoby się bardzo dobrze, gdyby nie nieostrość kopii, którą wyświetlano w kinie. Rozmazujące się twarze bohaterów zdecydowanie wpływały na percepcję całego dzieła. Pozostaje mi mieć nadzieję, że był to odosobniony przypadek i reszta widzów nie wpatruje się w rozmazaną twarz Keiry, sadząc, że to specjalny zabieg reżysera.
O ile nowy Darcy nie przeszkadzał, a nawet ładnie wyglądał, to Keira czasem zakłócała obraz. Mój współoglądacz stwierdził nawet, że jej dolna szczęka i język zdominowały cały film. Rzeczywiście, aktorka dość często eksponuje tę własnie część swojej twarzy, chcąc chyba w ten sposób nadać swojej mimice znamiona zalotności. Ale czy można ją za to winić?
