Kino OFFowe w Polsce i innych krajach niż Polska to troche inne pojęcie.

I co z tego? Co to wnosi do tematu, poza błędem stylistycznym?

Film stoi na dobrym poziomie od strony technicznej. Mowa tu o niezłej korekcji kolorów (to z pewnością zasługa kamery)

(...) czy ktoś z Was ma pojęcie, jak została nakręcona sekwencja potrącenia? Czy to jeszcze amatorski trick czy już profesjonalna animacja cyfrowa?

Kino OFFowe może być robione przez profesjonalistów. I często tak jest..

Kino niezależne (kino offowe) – niezależna, niekomercyjna, czasami amatorska kinematografia. Realizowane filmy to niskobudżetowe produkcje, są przekazem własnej, artystycznej wizji świata. Zazwyczaj są to filmy krótko- lub średniometrażowe – dokumentalne, eksperymentalne i fabularne. Prezentowane są na festiwalach kina offowego, w galeriach sztuki, małych kinach, a czasami w telewizji.

Do pionierów kina offowego w Polsce należy zaliczyć m.in Józefa Robakowskiego, twórców z Zespołu Filmowego TORPEDA – Leszka Turowskiego, Witolda Świętnickiego, Mariusza Piesiewicza, twórców z Z.F.Skurcz, a także Jerzego Jernasa z niezależnej grupy twórczej GARAŻ-film.

Innym nurtem kinematografii niezależnej są artyści związani z ruchem amatorskich klubów filmowych, stowarzyszeń działających przy różnych ośrodkach kultury w czasach Polski Ludowej. Wiele z tych klubów istnieje do dzisiaj i często się miesza się z innymi nurtami kina niezależnego. Do znanych twórców kina niezależnego należy także rekordzista z Księgi Guinessa za największą liczbę zdobytych nagród Henryk Lehnert.

Dzięki powszechnemu dostępowi do technologii cyfrowych kino offowe przeżywa w ostatnich latach poważny rozkwit. W tej chwili możemy wyróżnić w nim dwa nurty. Pierwszy to typowe produkcje nieprofesjonalne, amatorskie, najczęściej krótkometrażowe. Drugi nurt to w pełni profesjonalne, niekiedy z wysokim budżetem, produkcje krótko- lub pełnometrażowe, w których często nieodpłatnie pojawiają się gwiazdy polskiego kina.

Wracając do potrącenia, jest to po prostu trick cyfrowy, zresztą bardzo prosty w realizacji.

(...) udajesz osobą dokładną i czepiasz się detali (z resztą zupełnie bezpodstawnie), a na zadane pytanie nie odpowiedziałeś. Brzmiało ono, czy ktoś wie, jak został efekt wykonany, a nie czy jest prosty czy trudny.