Forum Kamera!Akcja

Czy emocje są ważniejsze niż zasady w montażu ? Czy wzbudzająca duże emocje sklejka lecz niezbyt poprawna powinna być bardziej brana pod uwagę niż poprawna technicznie sklejka lecz obojętna dla widza ?

Ciekaw jestem Waszych opinii na ten temat.

W/g Waltera Murcha najważniejszym kryterium montażu są emocje (51%) - i chodzi zarówno o te, które przekazali aktorzy na planie, jak i o te, które mają zawładnąć widzem. Dalej jest kryterium posunięcia historii do przodu.

Oczywiście emocje i historia nie wykluczają zasad. W/g mnie film ma przede wszytskim nie irytować, statystyczny widz ma nie zwracać uwagi na sklejki, w przeciwnym razie nie da się wywołać takich emocji, o które nam chodziło. Czasami wręcz trzeba złamać zasady, żeby widza wciągnąć w akcję (zauważ, że przekraczanie osi nie jest za bardzo odczuwalne np. w scenie bójki, czy dynamicznego pościgu).

Wszystko zależy. Można łamać pewne zasady i to tak, że widz to zauważy ale musi to być czymś podyktowane.
Weźmy klasyczny styl hollywoodzki - niby rzemiosło ale zauważcie, że są to niemal wyłącznie plany pełne i amerykańskie - a jednak się kleją.

Jak wspomniał sheben różne "oszustwa" czy "wykroczenia" łatwiej przechodzą w dynamicznych scenach. Niekoniecznie akcji ale zazwyczaj. Weźmy np. drugi pościg w "Roninie" pełno tam dziwnych cięć i sklejek, które wychodzą dopiero podczas takiego analitycznego oglądania za którymś razem. Eksperymenty w czasie scen dialogowych to już trudniejsza sytuacja.

Emocje są istotą filmu - nie idziemy oglądać sklejek tylko szukamy wrażeń. Rzecz w tym aby montaż nie utrudnił odbioru czy nie zniekształcił tych emocji.

Najlepszy montaż to taki, którego nie widać. Dokładnie tak samo jak w przypadku efektów specjalnych.
Tzw. "zasady w montażu" - domyślam się, że zostały stworzone po to - aby właśnie uczynić montaż niewidocznym. I tego bym się trzymał - CELU, a nie środków.
Inaczej mówiąc - uważam, że każdą zasadę można złamać - tylko trzeba to umieć tak zrobić - żeby nikt tego nie zauważył.
(Pisząc "nikt" mam na myśli normalnego widza, czyli kogoś kto ogląda film po to, żeby go obejrzeć - a nie po to żeby analizować sklejki - jeśli montaż widzowi w tym nie przeszkodzi, to już jest dobrze.)

Najlepszy montaż to taki, którego nie widać. Dokładnie tak samo jak w przypadku efektów specjalnych.

pełna zgoda.
widzieliście Zodiaca Finchera? 50% filmu to efekt specjalny (aktorzy na green screenie, radiowozy wymodelowane na kompie). za pierwszym razem jedynie krew zwróciła moja uwage ze wzgledu na sztuczność, reszta - perfekcyjnie zamaskowana.

odnośnie montażu - mam dwóch faworytów: Kasyno i JFK. nie ma chyba w kosmosie lepiej zmontowanych filmów.

W konkluzji tego wszystkiego zastanawiam się jeszcze nad jedną sprawą. Mianowicie kiedy a raczej kto może sobie pozwolić na złamanie zasad montażu ? Przykład: gdyby Al Pacino ubrał czerwone trampki do garnituru pewnie zostałby okrzyknięty ekscentrykiem i nic więcej, gdyby W. Murch zmotował by film łamiąc wszystkie możliwe zasady filmowe choćby były to tak oczywiste błędy, że laik by złapał się za głowę to i tak całe środowisko filmowe analizowało by to z olbrzymim zaciekawieniem klatka po klatce dopatrując się słuszności danych posunięć montażowych.

A jak sprawa się by miała do pana X, który zna oczywiście zasady ale wbrew wszystkim chce pokazać swój film w najbardziej emocjonujący sposób łamiąc reguły m.

Czy został by wyśmiany i okrzyknięty niudacznikiem oraz ignorantem filmowym ?
Kto zatem może pozwolić sobie na takie posunięcia montażowe wzbudzając zainteresowanie swoją pracą, jednocześnie nie narażając się na śmieszność ?

Czy zatem każdy montaż pozbawiony zasad, a wzbudzający niebywałe emocje ma szanse powodzenia...?

Moja opinia jest taka, że wszystko zależy jaką "reklamę" sobie twórca zrobi - ludzie są różni ale każdy w jakimś stopniu jest podatny na sugestie. Film przyjmie wszystko, błędy mogą razić po oczach nawet nie obeznanych w sztuce filmowej, ale jeśli autor będzie uparcie twierdził, że zrobił to specjalnie i wytłumaczy to posunięcie odpowiednio przekonująco - ba! nawet zamówi w odpowiednim środku przekazu pseudo wywiad/artykuł - to wtedy ma szansę na bycie innowacyjnym.
Z pozycji sławnej osoby takie błędy są postrzegane przez pryzmat poprzednich - dobrych produkcji lub innych czynników motywujących. Mało tego - "poprzednich dobrych produkcji" tyczy się punktu widzenia odbiorcy i niekiedy ten będąc pod wrażeniem jednej sięga po historyczne gnioty, w których owa sława wcześniej brała udział.
Wracając do pytania odpowiadam: TAK, ale wszystko zależy od tego w jaki sposób poda się go widzom.

Moim zdaniem najpierw trzeba udowodnić (w praktyce filmowej), że doskonale zna się zasady - dopiero później można kombinować.
Gdyby Kamiński ze Spielbergiem zrobili film "na opak", łamiąc podstawowe zasady, to jasne byłoby, że to eksperyment, że błędy są zamierzone, a jeśli taki np. Jedynasty złamałby zasady montażu - możnaby przyjąć, że po prostu nie widział jak to zrobić dobrze

APT odpowiadając krótko, to emocje ważniejsze, ale sklejka powinna być na tyle technicznie poprawna aby nie drażniła widza. Co prawda przeciętny widz nie ma pojęcia o osiach, kontrplanach, itd. Ale zaczyna odczuwać irytację oglądając źle sklejony film, chociaż nie wie dlaczego.



Jedna z fajniejszych scen dialogowych, gdzie są połamane osie itd. aby zbudować lepszy nastrój to pierwszy dialog Halle Berry z Penelope Cruz w Gothice