Forum Kamera!Akcja

Robię dokument, w którym ma się znaleźć m.in. seria panoram przedstawiających budowle. Czy mogą być po sobie dwie panoramy w tym samym kierunku (od prawej do lewej, np.), czy powinno być naprzemian? Jakie reguły tutaj rządzą?

Z tego co wiem . Jednym ze sposobów na zrebienie serii panoram to jest ich przeniknięcie między sobą , raczej muszą iść w jednym kierunku .

Chodź nie wiem czy nie lepiej by wyglądało gdyby między panoramami znajdowało się jakieś zdjęcie , czy coś .

Możesz poprowadzić panoramy od statyki i tak zakończyć i następną zrobić tak samo.
Jeśli panoramy są podobne możesz też spróbować też ciąć na ostro w trakcie ruchu tak aby sklejka wypadła w podobnej fazie. Ważne żeby powstał jakiś rytm.

Najbardziej "naturalnym" kierunkiem jest od lewej do prawej tak na marginesie. Przeciwny kierunek jest "agresywny" (co za świat! nawet kierunki są przeciwko nam).

Takie "przeciwne" panoramy, są chyba naturalne, jeżeli kamera śledzi ruch osób lub przedmiotów, które za chilę się spotkają lub zderzą. Chyba można by to rozszerzyć pokaując dwa antagonistyczne kierunki, które w końcu się spotykają. Np. robotnicy wykuwają tunel z dwóch stron. Ale taka dramaturgia obrazu musiałaby chyba mieć głębsze uzasanienie. Może buduja w akordzie, kto szybciej
Co do architektury to chyba trudniej. Jeżeli jednak byłby jakis antagonizm np. konecpcji architektownicznych i coś co z tego wyniknęło w środku, to kto wie ?
Jak mam podobne kontrowersyjne pomysły, to sklejam i puszczam. Jak zgrzyta to pomysł idzie do kosza. Jak jest w tym jakis sens to z reguły zostawiam

Pozdrawiam

Tyle, że mi to może nie zazgrzytać, a mimo to być niepoprawne, bo pewne rzeczy nie są dla mnie oczywiste.

Na przykład z tym podziałem ekranu na 9 części i umieszczaniem obiektów na przecięciach, albo znaczenia przypisywane kierunkom to jest coś, na co nigdy bym nie wpadł, bo dla mnie osobiście to jest wsjo rawno, czy postać idzie w lewo czy w prawo. Z kolei naturalnym jest dla mnie to, że postać znajduje się w środku kadru, a nie gdzieś z boku, w 2/3, 3/4 czy w stosunku antycznego złotego podziału (coś około 3/5). Bo jak patrzę na kogoś, to naturalnie ustawiam głowę na wprost i patrzę obydwoma oczami równo, a nie jest tak, że ustawiam głowę lekko bokiem i zezuję. No ale zasady są takie, że postać ma być z boku kadru i koniec.

Staram się przestrzegać tych zasad, mimo, że ich nie czuję, i czynię to z tego samego powodu, dla którego piszę "ludzie" przez "u", "wódka" przez "ó" i "chomik" przez "ch" - bo takie są zasady. Dla mnie mogłoby być lódzie, wudka i homik, i w ogóle by mi to nie przeszkadzało.

Stąd też bierze się moje pytanie - jakie są zasady przy składaniu panoram w dokumencie, bo ja to sobie zmontować "na oko", i mi to się będzie podobało i żadnego dysonansu nie wyczuję. A będzie niepoprawnie.

Disclaimer: Nie mam zamiaru atakować żadnych zasad. To co powyżej napisałem tylko dla zilustrowania, o co mi chodziło w pytaniu.

Najbezpieczniejsze będzie rozwiązanie zaproponowane przez santiego - łączenie na pauzie. W przypadku łączenia na ruchu musisz ponadto uważać na prędkość poszczególnych ujęć. Nie może się drastycznie różnić. Ja raczej unikałbym łączenia przeciwnych kierunków panoram. Lepiej przebić je ujęciem wychylenia w górę albo w dół. No ale to wszystko zależy od tego jaki efekt chcesz osiągnąć.

Warto byłoby też znaleźć jakiś wspólny element łączący oba ujęcia, które mogłby posłużyć Ci jako sklejka (np. jakiś element przysłaniający pierwszy plan, jakiś podobny element architektoniczny, itp.)

Tak, mam zamiar łączyć na pauzie. Każda panorama zaczyna się od statyki do statyki, bo to nie ma być żaden teledysk ani impresja twórcza - ma to być dokument w konserwatywnym stylu, przedstawiający pewien niezbyt uroczy zakątek. Najpierw mam panoramę zrobioną z wysoka spoza zakątka, która ma robić jako master shot. Ukazuje położenie tego zakątka względem obiektów architektonicznych powszechnie znanych z pocztówek - zaczyna się na tym zakątku i jedzie w lewo do "pocztówki". A następnie kilka panoram zrobionych z wnętrza, które pokazują więcej szczegółów, z różnych stron. Zdecydowana większość z nich jest w lewo, bo akurat tak pasowało. Starałem się zaczynać kolejną od tego samego obiektu, na którym skończyła się poprzednia, żeby widz mógł prześledzić, którędy go prowadzę. Rzecz jasna, obiekt był ten sam, ale z innego kąta i odległości.

grześ napisał:
Nie mam zamiaru atakować żadnych zasad. To co powyżej napisałem tylko dla zilustrowania, o co mi chodziło w pytaniu.

Spokojnie, nikt nie zarzuca ci świadomego dążenia do atakowania podstawowych zasad sztuki filmowej. Toż to zbrodnia niesłychana !
Z drugiej jednak strony zawsze można pokusić się o jakiś niestandardowy zabieg jeżeli tylko jest to uzasadnione. Czy poezja byłaby równie ciekawa i fascynująca gdyby pisali ją puryści językowi ? Toż to za same neologizmy trzeba by karać i pietnować !

Pozdrawiam

No w zasadzie tak, tylko że to co ja kręcę, to ma być jak najbardziej proza. Ma być konserwatywnie, bez eksperymentów i awangardy. Dlatego puryzm byłby tutaj wskazany.

Łączenie na statyce wymaga przestrzegania zmian wielkości planów. Jeśli skleisz dwa podobnie wyglądające ujęcia np. dwie podobne kamienice w podobnym ustawienu to będzie kiks. Pokombinuj z łączeniem panoramy z transfokacją np. zacznij od okna czy jakiegoś elementu chrakterystycznego, zdobniczego itp a potem rozszerzaj kadr i jedź w bok, dół czy gdzie tam chcesz. Generalnie nie polecam łączenie panoram czy transfokacji o takim samym charakterze (takie same ruchym kierunki tylko inne budynki) bo to będzie to zauważalne powtórzenie a praca kamery powinna być raczej niewidoczna.

Tak naprawde nie ma zasad, ktorych nie mozna lamac, w dobie MTV:) Wszystko zalezy od efektu i tego, czy ci sie on podoba. generalnie tzw "animacja" jest bledem montazowym, ale jesli z jakiegos powodu uwazasz, ze w tym wyoadku jest uzasadniona, np chcesz zwrocic uwage na podobienstwo obiektow lub sytuacji,albo jej powtarzalnosc, to smialo, nie krepuj sie, nikt ci za to glowy nie urwie, jak bedzie ladnie to jeszcze pochwali.
A co do laczenia panoram: pamietaj, ze panorame w montazu mozesz z latwoscia odwrocic (zagladajac, ze nie bedzie w niej idacych ludzi, latajacych ptakow czy innych obiektow, ktore glupio by wygladaly poruszajac sie do tylu), wiec mozesz przetestowac oba rozwiazania (tzn panoramy skontrastowane i przechodzace jedna w druga) i kierujac sie wlasnym poczuciem estetyki zdecydowac.

No nie jestem tego taki pewien. Ciekaw jestem co na to Santi. Generalnie jestem za.
Mam jednak wrażnie że są jakby na forum dwa kierunki. Jeden reprezentowany przez bardziej doswiadczonych i profesjonalnych twórców, który chyba by się nie zgodził z prezentowaną opinią (ten jest liczniejszy i nazwijmy go santinowski) i drugi, bardziej liberalny i zarazem mocno amatorski, który opowiada się za eksperymentem (mniej liczny i nazwijmy go celmare'owski - przez skromność nie zaproponowałem karakuratowski .
Ciekawi mnie, na ile ten drugi kierunek ma usprawiedliwiać indolencję twórczą a na ile mógłby coś wnieść nowego, bo ja niestety nie mogę się pogodzić ze zbyt naśladoczą manierą kina off w stosunku do kina profesjonalnego (to moje subiektywne odczucie). No bo mamy np taki video art... Może warto by zachecać do eksperymetowania ?

Tym razem nie przepraszam za offtopic a jedynie proszę, jeżeli wątek jest wart dyskusji, o przeniesienie do Hyde Parku.

Pozdrawiam

Należy sobie postawić pytanie: jaki cel ma dany zabieg operatorski czy montażowy. Nadrzędną wartością jest treść ujęcia i jej musi być podporządkowany ruch i montaż. Jeśli zaś mamy ochotę poeksperymentować to droga wolna ale jestem gotów się założyć, że kamera przestanie być "niewidzialna" i nawet "nieprofesjonany" widz zauważy, że jakieś sztuki tu się dzieją.

O jakiej manierze mówisz? Że ktoś próbuje mierzyć wysoko? Jak powiedział McMurphy - "przynajmniej spróbowałem". Pewnie, że dla własnego bezpieczeństwa najprościej zamknąć się w "offowym" getcie i dorabiać ideologie zamiast po prostu robić dobre filmy. Mówię o filmie. Video art to zupełnie inna bajka i z filmem jako rzemiosłem ma niewiele wspólnego.

Nie chodzi mi o eksperymentowanie dla ekperymentowania i zgadzam się, że nadrzędną wartością jest treść ujęcia i dodam, że również i to co twórca chce przekazać widzowi stosując odpowiednie środki. Kwestionuję natomiast spis odgórnie nakazanych regół w oderwaniu od treści np. jak panorama to lepiej z lewej na prawą strone, bo to bardziej naturalne i tym podobne.

PS
Czy można gdzieś zobaczyć próbki video artu. Bo niestety, rozmawiam o czymś czego nie widziałem (przynajmniej świadomie). Czy rzeczywiscie z filmem łączą go tylko środki techniczne (kamera, montaż), czy też nawet i to nie (wystrczy komputer).

Pozdrawiam

Kwestionujesz też zasady ortografii czy to tak niechcący wyszło?

Problem w tym, że amatorzy-kontestatorzy wychodzą z założenia, że ktoś sobie te reguły wymyślił bo miał takie widzimusię podczas gdy to wszystko ma swoje uzasadnienie w ludzkiej psychice, mechanizmach postrzegania, odczytywaniu bodźców audiowizualnych itp. Nikt tego nie narzuacił odgórnie tylko na przestrzeni lat rozwoju kinematografii zostało to usystematyzowane jak w każdym innym rzemiośle.

Wspomniałeś o kierunkach: czytamy i piszemy od lewej do prawej, jak oglądasz półkę z książkami to niezależnie od tego czy są w jakimś porządku to patrzysz na nią od lewej do prawej. Przyjrzyj się obrazom, komiksom... Najbardziej "popularnym" kierunkiem jest lewo-prawo podczas gdy prawo-lewo to kierunek typowy dla konfrontacji. Bojkotuj ile wlezie ale z ludzką podświadomością nie wygrasz.

Wszystko zależy od tego czy chcesz ułatwić widzowi odbiór treści czy zamierzasz epatować kontestatorstwem wizualnym. Czasem się to udaje a czasem nie. Goddard zrobił "do utraty tchu" i choć trafił do annałów kinematografii nawet w "dobie MTV" nie znalazł konsekwentnych naśladowców.

2 kwesie sie tu pojawily:
1 - roznic w podejsciu "profesjonalistow" i "nieprofesjonalistow". Otoz tak sie sklada, ze zarabiam na zyciu m.in. montujac programy dla jednej z ogolnopolskich stacji TV;) i kiedy zaczynelem, domagalem sie od duzo straszego i doswiadczego kontazysty wyjasnienia mi jakichs zasad montazu. Dostalem odpowiedz: rob tak, zeby bylo dobrze, cos, co jest teoretycznie bledem, moze pasowac do materialu, a cos, co teoretycznie jest kanoniczne i ok - nie. Bede sie upiral, ze poczucie estetyki jest jedynym kryterium oceny prawidlowosci montazu.
2 - santi upiera sie, zeby kamera byla "niewidzialna". Pytanie tylko po co? Wspolczesny widz jest tak obyty z telewizja i roznymi "sztukami", ze nie przeszkadzaja mu rozne dziwne zabiegi. jako poparcie tego powolam sie na mistrza kina Briana De Palme i jego "Zycie carlita" Otoz w tym filmie mnostwo jest ujec z kamery na kranie z hot head'em, co powoduje, ze kamera jest zauwazalna jak cholera, kreci sie we wszystkich plaszczyznach na rozne dzikie sposoby i co? I nic, nikomu to nie przeszkadza. Oczywiscie jest to uzyte w sposob uzasadniony, odpowiadajacy tresci ceny lub ujecia.

[ Dodano: Sro Mar 14, 2007 11:44 am ]
Pozwole sobie jeszcze dopisac: kolega studiujacy montaz na lodzkiej filmowce ostatnio opowiadal mi, ze dostal bure za to, ze tak kurczowo trzymal sie topografii sceny i stron, ze wyszlo mu co prawda prawidlowe dzielo, ale bez "jaja" i wartosci artystycznych. argumentem profesora bylo to, wspolczesny widz npotrafii zorientowac sie w scenie nawet gdy do pewnego stopnia pomkrecone sa kierunki, natomiast przedewszystkich oczekuje ciekawego, a nie "zgodnego z zasadami" opowiedzenia historii.
Bede natomiast sie upieral, ze zasady montazu nalezy znac i miec doskonale opanowane i lamac czy naginac je swiadomie, miajac na celu osiagniecie konkretnego efektu.

Nie upieram się przy "niewidzialności" o ile jej praca ma jest sensowna i umotywowana artystycznie natomiast większość filmów amatorskich ma to do siebie, że ruch kamery jest tam za wolny, za szybki, spóźniony itp i o taką "widzialność" przede wszystkim mi chodzi. W "Casino" czy "Get Shorty" też kamery latają jak szalone ale wszystko ma swój początek, koniec i niezbędną płynność. W telewizji więcej przejdzie to fakt ale trzeba wiedzieć co się robi. W swoim filmie dyplomowym złamałem kilka reguł i zrobiłem to z premedytacją bo wiedziałem, że zrobienie tego "po bożemu" położy całą dramaturgię i rozciągnie produkcję w nieskończoność.

Co do trzymania się rzeczywistej topografii to miałem podobny problem i też mi to wybijali z głowy.

Summa summarum zgadzamy się w kwestii zasadniczej. Po prostu łatwiej jest robić pewne zabiegi jeśli zna się reguły i wie się co ryzykujemy i co możemy zyskać.